Το Όνομα του Ανέμου – Κριτική Βιβλίου
Διάβασα, λοιπόν, «Το Όνομα του Ανέμου» του Πάτρικ Ρόθφας και είμαι έτοιμη να μοιραστώ μαζί σου τη βιβλιοκριτική μου.
«Το Όνομα του Ανέμου» είναι ένα βιβλίο που ανακάλυψα καθώς έψαχνα για must-read βιβλία επικής φαντασίας και μπορώ να πω ότι χαίρομαι που έπεσα πάνω του. Πραγματικά, αποτελεί ένα από τα ωραιότερα βιβλία φαντασίας του είδους του που έχω διαβάσει και παρά τα κλισέ του και κάποια σημεία περιττών περιγραφών, με μετέφερε απόλυτα στον φανταστικό κόσμο του, οι χαρακτήρες του με συνεπήραν και, γενικά, μου άφησε μια πολύ ωραία αίσθηση στο τέλος, μια επιθυμία να θέλω να μάθω τη συνέχεια της ιστορίας. Κρίμα που ο καλός μας Πάτρικ Ρόθφας δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα την τριλογία της οποίας «Το Όνομα του Ανέμου» αποτελεί το πρώτο μέρος.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Συγγραφέας: Patrick Rothfuss
Εκδόσεις: Anubis
Σελίδες: 855
«Το Όνομα του Ανέμου» είναι ένα βιβλίο επικής φαντασίας στο οποίο ο συγγραφέας χτίζει έναν ρεαλιστικά φανταστικό κόσμο γεμάτο τέρατα, αρχέγονα πλάσματα, δαίμονες και θρύλους. Σε αυτόν τον κόσμο ο νεαρός Κβοθ, ένας αμφιλεγόμενος ήρωας, αφηγείται την αληθινή ιστορία της ζωής του στον Χρονικογράφο – έναν ιστοριογράφο κατά κάποιον τρόπο. Ο Κβοθ θα αφηγηθεί την ιστορία της ζωής του σε τρεις μέρες και το βιβλίο αυτό αποτελεί την πρώτη μέρα της αφήγησης καλύπτοντας τα παιδικά χρόνια του ήρωα και ένα μέρος τη εφηβικής του ηλικίας. Παρακολουθούμε τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήρωα, γεμάτα περιπέτειες, πόνο, ταλαιπωρία – αχ πόση ταλαιπωρία πια – έρωτα, ευρηματικότητα και εξυπνάδα.
«Το Όνομα του Ανέμου» είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς βιβλίων φαντασίας The Kingkiller Chronicle. Ακολουθεί το Όσα φοβούνται οι Σοφοί σε 2 τόμους, ενώ το τρίτο μέρος της σειράς The Doors of Stone το περιμένουμε ακόμα από τον Πάτρικ Ρόθφας. Κυκλοφορεί ακόμα και Η Μουσική της Σιωπής που τοποθετείται στον ίδιο φανταστικό κόσμο του The Kingkiller Chronicle, αλλά καταπιάνεται με την ιστορία της Άουρι, ενός χαρακτήρα που εμφανίζεται και στο βιβλίο «Το Όνομα του Ανέμου». Η Μουσική της Σιωπής, όμως, δεν αποτελεί συνέχεια της ιστορίας του Κβοθ.
Γιατί να διαβάσεις «Το Όνομα του Ανέμου»;
Διάβασε το, εάν είσαι φαν των επικών βιβλίων φαντασίας με λεπτομερώς ανεπτυγμένους κόσμους που έχουν αυτόν τον ήρωα που τα έχει περάσει όλα στη ζωή του. Η London Times μάλιστα αναφέρει ότι «θυμίζει το έργο του Τόλκιν και του Μάρτιν χωρίς όμως να τους μιμείται». Οπότε αν κλίνεις κι εσύ προς αυτό το είδος φαντασίας, τότε αυτό το βιβλίο είναι για σένα.
👉Πάτα εδώ για να δεις κατευθείαν αν αξίζει, κατά τη γνώμη μου, να διαβάσεις «Το Όνομα του Ανέμου».
Τι μου άρεσε στο βιβλίο «Το Όνομα του Ανέμου»
Ο φανταστικός κόσμος
Ο φανταστικός κόσμος που χτίζει ο Ρόθφας είναι ρεαλιστικός. Πώς γίνεται κάτι φανταστικό να είναι ρεαλιστικό; Εξηγούμαι αμέσως. Διαβάζοντας το βιβλίο έχεις την αίσθηση ότι το καθετί μαγικό έχει μια επιστημονική προέλευση και εξήγηση, δεν είναι απλά ουρανοκατέβατο. Δεν είναι όμως μόνο το μαγικό στοιχείο του βιβλίου που αγγίζει τον ρεαλισμό, αλλά και οι χαρακτήρες, τα συναισθήματα τους, η ζωή τους και οι κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ζουν. Ταυτόχρονα, όμως, σου δίνει την αίσθηση ότι ταξιδεύεις μέσα σε παραμύθια και μεσαιωνικούς θρύλους.
Χαρακτήρες
Ξεκινώντας από τον βασικό ήρωα του βιβλίου, τον Κβοθ, γνωρίζουμε αυτό το είδος του χαρισματικού ανθρώπου, που όσο έξυπνος και εύστροφος κι αν είναι, κάνει λάθη και πέφτει σε παγίδες. Βλέπουμε την αλαζονεία και την ύβρη να ακολουθούνται από τη νέμεση, αλλά παρατηρούμε και την μοναξιά και το κενό που νιώθει κάποιος που έχει βιώσει τραυματικά γεγονότα στη ζωή του. Δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τον Κβοθ, αλλά σίγουρα τον κατάλαβα.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες μοιάζουν και αυτοί αληθινοί, από τους γονείς νομάδες του ήρωα και τους καθηγητές του Πανεπιστημίου, μέχρι τους επιφανείς αριστοκράτες, τους μέθυσους των καπηλειών και τα παιδιά που ζουν στους δρόμους. Όλοι τους είναι βγαλμένοι από μια στιγμή της ιστορίας του ευρωπαϊκού μεσαίωνα.
Η παιδική ηλικία του Κβοθ
Απόλαυσα ιδιαίτερα όλο το μέρος του βιβλίου όπου ο Κβοθ αφηγείται την παιδική του ηλικία με αποκορύφωμα την καταστροφή του καταυλισμού που ζούσε με τους γονείς του από τους Χανδριανούς και τα χρόνια που έζησε στους δρόμους του Τάρμπιν. Οι περιγραφή και το χτίσιμο των συναισθηματικά φορτισμένων σκηνών ήταν εκπληκτική για μένα και έγινε με τέτοιον τρόπο που σε κάνει να νοιάζεσαι βαθιά για τον ήρωα, να συγκινείσαι.
Οι σκηνές με το λαούτο
Κάθε φορά που ο Κβοθ παίζει το λαούτο του, ο συγγραφέας σου δίνει μια πιο ευαίσθητη και λυρική γραφή που σε παρασύρει και σε ταξιδεύει. Είναι σαν να βρίσκεσαι κι εσύ δίπλα στον ήρωα και η καρδιά σου χορεύει στο ρυθμό της μουσικής του. Απολαυστικό!
Θέματα που θίγονται
Μέσα σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο ο συγγραφέας παρουσιάζει με δεξιοτεχνία και αλήθεια μια ιστορία ενηλικίωσης. Ένα αγόρι που μέσα από πολλά χτυπήματα της ζωής καταφέρνει να επιβιώσει και να σταθεί στα πόδια του, κάνει λάθη και πέφτει ο ίδιος θύμα του παρορμητισμού του. Βλέπουμε τα στάδια του πένθους του, καθώς θρηνεί αγαπημένα πρόσωπα, αλλά και το αναπόφευκτο, τη δυσκολία και την εξιδανίκευση του πρώτου έρωτα.
Την ίδια στιγμή δεν λείπουν οι συγκλονιστικές διαχρονικές αλήθειες για το χάσμα των κοινωνικών τάξεων και τον αβίαστο διαχωρισμό της κοινωνίας σε πλούσιους και φτωχούς. Η κοινωνική πρόνοια είναι ανύπαρκτη και ορφανά παιδιά μεγαλώνουν στους δρόμους με την όποια ελεημοσύνη τους δίνεται. Ο κόσμος αυτός δεν έχει χώρο για την αδυναμία και δεν τη συγχωρεί. Ο δυνατότερος επιβιώνει. Όμως ακόμα και μέσα σε αυτή τη διαχρονική σκληρότητα, υπάρχουν ψήγματα ανθρωπιάς και άνθρωποι που δίνουν κάτι από το είναι τους για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
Τι δεν μου άρεσε στο βιβλίο «Το Όνομα του Ανέμου»
Ο συγγραφέας πλατειάζει
«Το Όνομα του Ανέμου» είναι ένα βιβλίο 855 σελίδων οι οποίες μου φάνηκαν πραγματικά ατελείωτες για το μέρος της ιστορίας που ήθελε να καλύψει ο συγγραφέας. Από τη μέση του βιβλίου και μετά αισθάνθηκα πολλές φορές ότι θέλω να το αφήσω στη μέση. Ο συγγραφέας σε πολλά σημεία πλατειάζει και περιγράφει με εξονυχιστική λεπτομέρεια αρκετές σκηνές. Η τόση λεπτομέρεια δεν μου φαίνεται να εξυπηρετεί ούτε την πλοκή ούτε τον συναισθηματικό κόσμο των ηρώων. Εμένα προσωπικά δεν μου πρόσφερε τίποτα εκτός από σούπερ ακριβείς εικόνες, που δεν τις θεώρησα αναγκαίες σε όλες τις περιπτώσεις.
Έλλειψη κορύφωσης
Εκτός όμως από την υπερβολική λεπτομέρεια, θα έλεγα ότι από τη μέση του βιβλίου και μετά, όταν ο Κβοθ πάει επιτέλους στο Πανεπιστήμιο, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη δυνατή κορύφωση της έντασης. Ναι, είναι σε μια κατάσταση συνεχούς φτώχειας και επιστρατεύει ό,τι μέσα έχει για να βρει χρήματα για ζήσει και να συνεχίσει τις σπουδές του. Ναι, κάνει άσπονδους εχθρούς, ερωτεύεται και κινδυνεύει η ζωή του. Ο συγγραφέας σε κάνει να νοιάζεσαι για την τύχη του ήρωα. Όμως είχα την αίσθηση ότι όλη του η ταλαιπωρία επαναλαμβάνεται συνεχώς με μέτρια ένταση και ότι ο συγγραφέας δεν εστιάζει σε ένα γεγονός που να κάνει μπαμ στον αναγνώστη, να τον συνταράσσει.
Αργή εξέλιξη πλοκής
Η εξέλιξη της πλοκής μου φάνηκε βασανιστικά αργή. Ο Κβοθ στην αρχή της ιστορίας του ξεκινά ένα ταξίδι με σκοπό να βρει περισσότερες πληροφορίες για τους Χανδριανούς και να φτάσει πιο κοντά στις απαντήσεις που ψάχνει. Όμως σε ολόκληρο το βιβλίο οι πληροφορίες που αποκτά γι αυτούς είναι ελάχιστες και στο τέλος της ιστορίας δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι: γιατί ο συγγραφέας θέτει στην αρχή αυτόν τον στόχο για τον ήρωα ο οποίος μετά από 855 σελίδες δεν βρίσκεται κανένα σχεδόν βήμα πιο κοντά στην επίτευξή του; Εντάξει, καταλαβαίνω ότι αρχικά ο Π. Ρόθφας εστιάζει στο πώς ο Κβοθ έφτασε να γίνει αυτός που είναι, αλλά μήπως το πάει πολύ αργά; Μήπως κάπου εκεί κουράζει και χάνει το ενδιαφέρον του; Ίσως εγώ απλά να περιμένω μια διαφορετική εξέλιξη πλοκής και όταν διαβάσω το δεύτερο βιβλίο να αλλάξω γνώμη.
Αξίζει να διαβάσεις «Το Όνομα του Ανέμου»;
Πιστεύω πώς αξίζει να διαβάσεις «Το Όνομα του Ανέμου» του Πάτρικ Ρόθφας, κυρίως αν είσαι φαν του Τόλκιν και σου αρέσουν οι καλοχτισμένοι φανταστικοί κόσμοι που περιγράφονται με μπόλικη λεπτομέρεια. Εδώ γνωρίζεις έναν λεπτομερή φανταστικό κόσμο, ενώ παρακολουθείς τον κεντρικό χαρακτήρα, τον Κβοθ, να αφηγείται μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, μουσική και το δράμα του πρώτου έρωτα. Ξεχασμένοι θρύλοι, δαίμονες και αλλόκοτα πλάσματα ζωντανεύουν, ενώ ένα ορφανό αγόρι προσπαθεί να επιβιώσει, να βρει τη θέση του στον κόσμο και να πάρει απαντήσεις για τον χαμό της οικογένειας του. Αν και προσωπικά με κούρασε σε κάποια σημεία λόγω της αργής εξέλιξης της πλοκής και των πολλών περιγραφών, δεν παύει να είναι πράγματι ένα συγκλονιστικό έπος φαντασίας. Μαγευτικό, ενίοτε συγκινητικό και σκοτεινά παραμυθένιο.
